کد مطلب:97370 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
در این خطبه امام در رابطه با نكوهش یاران خود كه جو موجود را برای تداوم انقلاب اسلامی نامساعد كرده اند می فرماید: «تا چند با شما مدارا كنم؟... همچون مدارا با جامه ی كهنه و پوسیده ای كه هر كنارش را بدوزند كناره ی دیگرش پاره می شود، هرگاه گروهی از سپاهیان شام به شما روی آورند هر یك از شما به خانه اش می رود و در را به رویش می بندد و به مانند سوسماری به سوراخش می خزد، و یا مثل كفتاری به دخمه اش فرومی رود. به خدا قسم هر كس را كه شما یار او باشید خوار می شود. به خدا سوگند، گروه شما در خانه ها بسیار است و در زیر پرچمها كم!. «انی لعالم بما یصلحكم، و یقیم اودكم، ولكنی والله لا اری اصلاحكم بافساد نفسی»: «من خوب می دانم كه راه درست كردن شما چیست و چگونه می شود كجی شما را راست كرد، ولی برای درست كردن شما خود [صفحه 153] را به تباهی نمی كشم»[1]. بلی امام (ع) خوب می داند كه امتیاز دادن به متنفذین و با اندكی فشار بر توده و ایجاد خفقان، با زندان كردن چند نفر و اعدام كردن چند تا، همه ی نفسها در سینه حبس می شود و بدون نیاز به خواهش و تمنا سپاه، شكل می گیرد و به سوی دشمن بسیج می شود، ولی اگر چنین كرد او دیگر علی نیست، او كه حكومت را برای اسلام و اقامه ی حق و از میان برداشتن باطل می خواهد، هیچ وقت حقیقت را فدای مصلحت نمی كند پس از علی (ع) حجاج آمد و با همین مردم كوفه كه با هیچ موعظه و پندی به راه نمی آمدند، به زبان شمشیر همه را به راه آورد.[2].
آری امام (ع) خوب می داند كه در شرائط موجود كه توده رشد فكری، و پرورش اسلامی ندارند از چه طریقی می شود همه را ساكت كرد و حكومت را ولو به طور موقت مستقر ساخت، و اگر هدف وسیله را مباح نماید چه خوب و با اقتدار می تواند حكومت كند، ولی از طرفی می بیند این عمل با مكتبی بودن انقلاب سازش ندارد، در خطبه 69 امام به این حقیقت تصریح نموده است.
صفحه 153.